Van 'Trans America' naar ' Trans Europa'

Dit keer geen blog over een trainingsmoment maar over een nadenkmoment (niet een, maar meerdere.. geloof me).

De afgelopen twee weken heb ik veel gesprekken gehad met mijn partner Alyssa en met mijn fietsmaat Christiaan over de tocht van volgend jaar. Soms overstijgt een droom de realiteit en wij kwamen er achter dat daar nu sprake van is, helaas! Uitdaging 1: Zowel Alyssa, Christiaan als ikzelf dienen minimaal 5 weken verlof op te nemen voor de tocht in Amerika. Dit zou mogelijk zijn maar dat betekent in de rest van het jaar geen enkele flexibiliteit meer, wat met een kindje en een nieuwbouwhuis op komst alles behalve praktisch is. 

Uitdaging 2: de geldstroom die niet stroomt. Zowel Christiaan als ik hebben erg ons best gedaan om sponsoren te zoeken maar hier kregen we helaas nul respons op. Dit weerhield ons niet van de aanschaf van een aantal belangrijke zaken, zoals bij mijzelf een prachtige nieuwe fiets met toebehoren maar dan houdt het een keer op met wederom dezelfde redenen (vaste lasten/een kindje/een nieuwbouwhuis.. het dagelijkse leven!). Wat ik wel wil benoemen is dat ik deze fiets met een flinke korting hebben kunnen aanschaffen door medewerking van een oud bekende, Wim de Vos fietsen uit Oosterhout. Maar met alleen de aanschaf van spullen vooraf zijn we er natuurlijk nog niet. We hebben vervoer nodig op plaats van bestemming (auto/bus/camper?), in het geval van Amerika 3 x een retour vliegticket, voeding, drinken, reserve materiaal, slaapplaatsen etc. Daarnaast bleek tijdens het trainen ook dat 200-250 km per dag stiekem toch wat veel zou zijn (goh.. waarom zei iedereen dat van te voren al?) en we ook dat dienden aan te passen. Maar over een afstand van 6800 km zou dit betekenen dat we er een paar weken extra over zouden gaan doen, conclusie: geen optie voor 2020! 

Maar wat dan? We sloegen aan het nadenken over hoe we alsnog een mooi fietsplan konden opzetten voor 2020 (en onze donateurs alsnog trots kunnen maken) maar welke financieel beter te behalen is. Ik wil de Trans Amerika route alsnog heel graag doen en heb besloten dat ik die ook zeker ga doen, voor mijn 45e, alleen niet nu. Mijn partner zei toen "Waarom niet gewoon in Europa? Dat maakt het niet minder knap?".

Nieuwe focus: Europa! Dit maakt de logistieke planning makkelijker, het werven van Europese sponsoren wellicht ook, we gaan het aantal kilometers halveren en gaan er nog steeds een geweldige reis van maken. Op dit moment zijn we samen een alternatieve route aan het bedenken. Ik heb nu de eindbestemming Athene in mijn hoofd, waarom? Lijkt me 'gewoon' mooi! Dat zou ongeveer betekenen: Nederland - Duitsland - Zwitserland - Italië - Slovenië - Kroatië - Bosnië en Herzegovina - Montenegro - Albanië - Griekenland. Klinkt ook wel als een epische onderneming toch? Tijdens onze route pakken we daarmee de mythische Passo di Gavia mee, de berg waar mijn vader mede bekend door is geworden! Die kunnen we uiteraard niet missen. De route en eindbestemming staan nog alles behalve vast maar dit idee is een begin.

We gaan dit idee in de komende weken verder uitwerken en ik kom zo snel mogelijk bij jullie terug. Wat ons betreft (en onze familie die inmiddels is geïnformeerd) wordt dit niet minder mooi dan ons originele doel en blijft het doel om geld op te halen voor het KWF. Deze tocht blijft in het teken staan van de strijd tegen kanker. Daarom gaan wij door met ons plan, blijven we donateurs benaderen maar zullen wij ook opnieuw sponsoren gaan benaderen en kijken we ontzettend uit naar onze Europese fietstocht. Vragen? Benader mij via het contactformulier.